الحمدلله الذی تَحَبَّبَ اِلَیَّ وَ هُوَ غَنِیٌّ عَنِّی.

باید سپاس‌گزار خدایی بود که به من اظهار محبت نمود با اینکه هیچ‌گونه نیازی به من ندارد. (قسمتی از دعای شریف ابوحمزه ثمالی)

چه مفهوم عجیبی در این فراز دعا نهفته است، واقعیتی که ما هیچ‌وقت به اون فکر نمی‌کنیم.

واقعا تا به حال فکر کردیم که ما به هر کسی که علاقه داریم؛ به هر کسی که محبت می‌کنیم؛ عاشق هرکسی که می‌شیم، همش به خاطر اینه که ما به اون شخص که مورد محبت ما قرار می‌گیره نیاز داریم.

یعنی این اظهار محبت ما، یا نیاز  زیبایی‌شناسی ما رو تأمین می‌کنه (چه خُلقی چه خَلقی)، یا احساس مادرانه و پدرانه ما رو، یا نیاز متقابل محبت ویا...

اما خداوند با اینکه هیچ نیازی به ما نداره، ما رو دوست داره و به ما اظهار علاقه و محبت می‌کنه؛ در واقع نه‌تنها او در حالی که هیچ نیازی به ما نداره به ما اظهار محبت می‌کنه؛ بلکه به ما اظهار محبت می‌کنه در حالی که ما نسبت به او نیاز محضیم و به طور کامل نیازمند اوییم.

 این علاقه شیء موجود (که هیچ نیازی در او راه نداره) به شیء ممکن (که سراسر نیازه) تنها دلالت بر بزرگواری و کرامت و رحمانیت و رحیمیت خداوند داره و همینطور که در این دعا ذکر شده سپاس و شکر بی‌نهایت می‌طلبه!

خدایا تو را به عدد تمامی موجوداتی که تاکنون خلق کرده‌‍ای و از این پس خلق خواهی کرد شکر می‌کنیم.