چه وسعت عجیبی داره آسمون، آدم هرچه قدر هم که دلش پر از غصه و درد باشه وقتی به آسمون نگاه می‌کنه همه دغدغه‌هاش براش کوچیک می‌شه و محو می‌شه تو عظمت آسمون یا بهتر بگم غرق می‌شه تو دریای آسمون.

خوبه که وقتی دلمون می‌گیره گه‌گاهی به آسمون سری بزنیم شاید که برای چند دقیقه کوچیکی غم‌ها و دلهامون در برابر وسعت هستی به یادمون بیاد و بتونیم بزرگترین غم‌ها و غصه‌هامون رو به عظمت آسمون بسپاریم. دلتنگی‌هامون رو با آسمون زمزمه کنیم و از وسعت زیبای اون چیزی به یادگار بگیریم.

خوبه که وقتی ناامید می‌شیم چشم بدوزیم به چشم‌انداز زیبای هستی و زندگی و نشاط و امید و جریان وجود رو توی آسمون ببینیم.

خوبه که قدری هم به وسعت بی‌کرانه این آسمون بی‌کران فکر کنیم و اینقدر لنز دوربینمون رو زوم نکنیم روی مشکلاتمون تا به این حد برامون بزرگ بشن.

خوبه که به افق‌های دوردست هم نگاهی بندازیم.